Standplaats Eygaliers dag 2 - beklimming via Bedoin

De weervoorspelling gisteren was gunstig voor vandaag, dus de beklimming vanuit Bedoin was doenbaar. Vertrekken vanuit Eygaliers vonden we toch niet zo goed idee (ongeveer 40 km heen en 30 km terug), dus met de fietsen op de wagen naar een vertrekplaats, we kozen niet voor Bedoin zelf zodat we eerst wat konden opwarmen, onze keuze viel op Caromb en inderdaad we konden ons opwarmen het ging licht naar boven tot in Bedoin.
De klim vanuit Bedoin begint geleidelijk aan en dit blijft feitelijk duren tot Saint-Estève, vanaf de eerste haarspeldbocht begint het betere klimwerk; constant 9% eens het goede ritme gevonden is dit plezant klimmen.
Wat me direct opvalt vandaag: veel volk, zelfs nog drukker dan toen ik met Sporta deelnam aan de Ventoux happening, de hoogtemeters tikken goed aan; eigenlijk waan ik me in België door al het Nederlands dat ik rond mij hoor. Grappige anekdote: zitten 3 jonge gasten achter mij in het wiel, ik hoor ze tegen elkaar zeggen: we moeten onze klim goed indelen, 1 minuut later steken ze mij voorbij. Dit was niet ver voorbij Saint-Estève, nog niet voor de helft steek ik de eerste op mijn gemak terug voorbij en voor Chalet Reynard heb ik ze allemaal ingehaald, en zoals de meeste weten ben ik niet een echte berggeit...


Even voor halfweg, een hevige donder en plots regen. Ik wou juist even wachten op Hans, maar besluit dan maar verder te fietsen met dit weer; hopelijk duurt het niet te lang. En niet veel later stopt het met regen, dit heeft goed gedaan; we blijven verder fietsen en kijk rond naar het vele volk, waaronder een groep met een handfiets (chapeau voor die mensen); voordat ik het goed en wel besef ben ik bij Chalet Reynard, dan weet ik dat het nog een dik half uur klimmen is; doordat ik in een goed ritme zit rijd ik rustig door en kijk naar het bos om te zien of ik Hans ergens zie; ik meen hem te herkennen en ik schat dat hij ongeveer 5 minuten achter is. Ok dat is geen probleem, verder klimmen dus. Het eerste stuk na de Chalet gaat redelijk vlot want dit is ook minder steil, maar wordt feitelijk iets steiler tot het laatste stuk nog een goede 11%. Maar zo ver zijn we nog niet, maar het doel is in zicht. Halfweg dit stuk kom ik Inge (ook te gast in Le Petit Collet) tegen, ze staat te wachten op haar man en zegt dat ik hem ben voorbij gestoken (ik had haar al eens eerder tegengekomen en toen was haar man nog voor mij). Ben ik dan toch een berggeit? Nee, iets later wordt ik redelijk snel voorbij gestoken, oef realitycheck. Voor dat ik het feitelijk goed besef ben ik aan de voorlaatste bocht voor de top en doe ik een trapje rapper en ineens ben ik daar aan die laatste bocht, nog effe een spurtje op dat laatste stukje om echt op de top te eindigen. Een groot verschil ten opzichte van gisteren: veel volk, heel veel volk (file rijden met de auto), geen wind en de zon schijnt: zalig. 5 minuutjes later komt Hans ook aan, hij was ook onder de indruk van het veel volk en vond deze klim toch iets minder lastig dan de Noordklim vanuit Malaucene.



We genieten nog effe van het uitzicht en doen iets winddicht aan om de afdaling aan te vatten naar Malaucene, van gisteren weten we dat we in het begin wat moet opletten omdat smeltende sneeuw sommige bochten nat maken. Deze afdaling is heel anders dan die van Bedoin, veel langere stukken en beter overzicht; we steken een aantal andere wielertoeristen voorbij, alsook een paar slakken van auto's. Aan Mont-Serein is het effe plat voordat het steilste stuk er aankomt; ik had Hans verwittigd dat we hier mooie snelheden konden halen, ik had ook twee waypoints op de track gezet: "Alles geven" en "afremmen"; twee jaar geleden heb ik hier mijn snelheidsrecord gebroken met 90km/h. Maar dit jaar bereik ik deze snelheid niet, ik moet mij tevreden stellen met 82km/h, tjaaa ik kan niet alles willen. We blijven verder afdalen en ik moet toegeven Hans daalt sneller dan mij, dat ben ik niet gewoon, maar dat is gemakkelijk zo kan ik zijn lijn volgen; dat is gemakkelijk iemand volgen in de afdaling.

Beneden in Malaucene aangekomen, spelen we onze winddichte spullen uit en zoeken een plaatske in één van de plaatselijke brasseries die overladen zijn met Belgen en wielertoeristen. We eten daar een lekkere pasta, voordat we tocht verder zetten, deze tocht gaat richting Col de Suzette, een col die uitzicht biedt op Dentelles de Montmirail. Hier laat de track getekend via routeyou.com ons een beetje in de steek, deze zou ons over een off-road track sturen, we kiezen maar voor de gewone weg volgens de wegwijzers en gezond verstand. In vergelijking met de Ventoux is dit een beetje vals plat en voordat we het goed en wel beseffen hebben we de Col de la Chaine en Col Suzette achter de kiezen. Aan Suzette pakken we de kaart erbij om te checken of de gps-track wel betrouwbaar is, en we besluiten: onbetrouwbaar. Dus we rijden naar Beaumes-de-Venise en gaan dan zo via de grote weg naar Gigondas, een pittoresk dorpje bekent voor zijn wijn. Dit is een verraderlijk stuk, dit is constant vals plat en tegen wind juist voor Gigondas wanneer het duidelijker begint te klimmen blokkeren mijn benen toch effe, gelukkig is het niet ver meer tot boven. Effe rondkijken en terug draaien, nu is het veel plezanter het gaat tegen 40 km/h richting Beaumes-de-Venise, daar aangekomen kopen we nog eerst een blikje cola voordat we terug naar onze startplaats rijden, want zo blijkt dit is ook constant vals plat naar boven, maar na een half uurtje staan we dan terug aan de auto; waar we de fietsen op de wagen plaatsen en ons verwennen op een drankje, voor mij een Leffe van het vat!


Statistieken: 92 km, 2200 hm