Standplaats Eygaliers - 'Noodrit'

Dag 3 en de laatste van onze shortbike op en rond de Ventoux. Tijdens de voorbereiding hadden we een aantal noodritten voorbereid indien de Ventoux nog toe zou zijn of het te slecht weer zou zijn om naar boven te rijden. We hadden de twee afgelopen het wel gezien op de Ventoux, dus namen we de beslissing een 'noodrit' te rijden. Noodrit is wel een beetje oneerbiedig voor een rit van 130 km, 2300 hoogtemeter verspreid over 6 beklimmingen...

We starten zoals de eerste dag aan Le Petit-Collet, deze keer gaan we richting Col de Fontaube een gezellige opwarmer 230 hoogtemeters tegen een sappig gemiddeld stijginspercentage van rond de 3% schat ik. Wat me vandaag al direct opvalt, is dat mijn achterste pijn doet als ik op het zadel zit, dat gaan afzien worden vandaag. Afdalen gebeurt kort en krachtig door Brantes en zo komen we op de D72 terecht richting Montbrun-les-Bains, dit stijgt lichtjes, maar we voelen dat niet zo vroeg op de dag :-) Juist voor Montbrun slagen we rechtsaf richting Ferrasières: Col de l'Homme Mort, de eerste kilometers gaan vlot tegen 5% naar boven, dan wordt het iets platter (2%), om juist na Ferrasières terug rond een stijgingspercentage te komen van 5%. Boven aangekomen wilt Hans onze 'trofee' fotograferen, maar één of andere bandiet heeft het bord meegenomen maar gelukkig is er een vervangbord:

De afdaling is lang en plezant, in de vallei rijden we tegen 34 km/h tegen de wind ieder overhand aan de kop, precies echte profs :-) Een lokale jonge Fransman doet ook een paar aflossingen, maar na 5 km slagen we links af richting Eygalayes om de Col de St Jean te beklimmen. Ik geraak direct in mijn ritme, ik veronderstelde dit ook van Hans, maar na een tijdje merk ik toch op dat hij toch niet zo dichtbij zit, ik besluit maar effe te wachten, de warmte speelt hem parten. Nog effe doorbijten en we zijn boven, en daarna een afdaling tot in Laborel, een dorp zo dood als iets, maar gelukkig wel met een drinkwater fontein. Daar komen we twee fiets collega's tegen die de tour in de tegengestelde richting doen, zij vroegen zich af of zij iets zouden tegenkomen om te eten, maar we moeten hun teleurstellen. Gelukkig hadden wij op voorhand inlichten ingewonnen en weten we dat Saint-Auban-sur-l'Ouveze een restaurantje is langs de weg. Maar eerst moeten we nog over de Col de Perty, 9 kilometer klimmen tegen een gemiddelde van 5,4%. We blijven constant te samen nu tot halverweg ergens waar ik ineens een mentaal klopke krijg, ik laat Hans effe voor rijden en probeer mij mentaal terug op te beuren door eerst effe iets te eten zodat de gedachten zich terug kunnen focussen op het klimmen. Het lukt me toch terug te focussen en mijn klimritme te vinden, boven blijven we niet al te lang wachten; het is gewoon te warm om te blijven staan, afdalen zal ons afkoelen. Het eerste stuk van de afdaling is lekker, veel haarspeldbochten, geen verkeer: zalig. Daarna gaat het feitelijk constant bergaf tegen 2,5%. Hans en ik hebben zoiets van: gelukkig is dit de goede richting om de toer te doen, anders had je hier weeral een ambetante vals-plat aanloop tot de klim. Na 5 uur op de fiets komen we inderdaad het restaurant tegen, dit gaat goed doen eens op een stoel zitten, alhoewel mijn achterste niet zoveel pijn meer deed (of ik was het gewoon).
We kunnen niet echt kiezen van wat we eten, maar op zijn minst worden we vriendelijk bediend en krijgen we uberhaupt iets, en daarenboven kunnen we nog genieten van de heuveltjes van Erica ;-) Niet veel later staat de hete lasagne voor onze neus en laten we die goed smaken, hopelijk de laatste keer vlees deze vakantie...

Na 40 minuten stappen we terug op onze fietsen voor de laatste twee hellingen van de dag, de eerste is Col de Peyruergue een puistje van 200 hm over 4,5 kilometers, leuk, vlot rijdend maar veel te warm. Ik koel mij benen regelmatig af door water erover te gieten uit de camelbak. Na deze col is het weer rustig afdalen tot Saint Jalle, waar we onder de platanen tijd nemen om ons colaatje te consumeren voordat we beginnen aan de laatste klim van de dag: Col d'Ey. Ik kom direct in een goed ritme juist in de helft wil ik op mijn binnenblad schakelen om toch losjes te kunnen pedellen, maar de ketting beslist om zich tussen de bracket en het kleinste blad te wringen, aaargh, uit pure frustratie gooi ik mijn fiets in het gras, maar dat helpt niet... Dus tang uit de rugzak, ondertussen komt Hans voorbij, die ik aanmaan om gewoon in zijn ritme rustig verder te fietsen, het probleem is niet zo groot en inderdaad na wat gepruts kan ik de ketting vrij krijgen; alles terug inpakken en verder klimmen. Boven staat Hans te wachten, maar we blijven niet staan, afdalen zal ons afkoelen. Tijdens deze afdaling worden we nog getrakteerd met een mooi uitzicht op Buis-les-Baronnies en de Mont-Ventoux, ergens onderaan de berg komen we Johan nog tegen (medegast van Le Petit Collet), die nu nog effe een toereke gaat doen. In Buis nemen we nog een verfrissing en rijden 'rustig' binnen.
Na een kleine 8 uur zijn we terug, voor een noodrit kan dit tellen... En ik ben blij dat we de goede richting hebben genomen, zo hebben we maar 2 kleine stukjes vals plat gehad.

's avonds ronden we de week af met een lekker maal en een spotgoedkope pastis (1,5 €/stuk) en bezinnen we over de afgelopen dagen: prachtig en de conditie zit op schema voor onze mountainbike avontuur van 7 dagen rond het Stelvio Naturpark in juli, hiervan kan je later een verslag vinden op deze site.