Standplaats Eygaliers - 'Noodrit'

Dag 3 en de laatste van onze shortbike op en rond de Ventoux. Tijdens de voorbereiding hadden we een aantal noodritten voorbereid indien de Ventoux nog toe zou zijn of het te slecht weer zou zijn om naar boven te rijden. We hadden de twee afgelopen het wel gezien op de Ventoux, dus namen we de beslissing een 'noodrit' te rijden. Noodrit is wel een beetje oneerbiedig voor een rit van 130 km, 2300 hoogtemeter verspreid over 6 beklimmingen...

We starten zoals de eerste dag aan Le Petit-Collet, deze keer gaan we richting Col de Fontaube een gezellige opwarmer 230 hoogtemeters tegen een sappig gemiddeld stijginspercentage van rond de 3% schat ik. Wat me vandaag al direct opvalt, is dat mijn achterste pijn doet als ik op het zadel zit, dat gaan afzien worden vandaag. Afdalen gebeurt kort en krachtig door Brantes en zo komen we op de D72 terecht richting Montbrun-les-Bains, dit stijgt lichtjes, maar we voelen dat niet zo vroeg op de dag :-) Juist voor Montbrun slagen we rechtsaf richting Ferrasières: Col de l'Homme Mort, de eerste kilometers gaan vlot tegen 5% naar boven, dan wordt het iets platter (2%), om juist na Ferrasières terug rond een stijgingspercentage te komen van 5%. Boven aangekomen wilt Hans onze 'trofee' fotograferen, maar één of andere bandiet heeft het bord meegenomen maar gelukkig is er een vervangbord:

De afdaling is lang en plezant, in de vallei rijden we tegen 34 km/h tegen de wind ieder overhand aan de kop, precies echte profs :-) Een lokale jonge Fransman doet ook een paar aflossingen, maar na 5 km slagen we links af richting Eygalayes om de Col de St Jean te beklimmen. Ik geraak direct in mijn ritme, ik veronderstelde dit ook van Hans, maar na een tijdje merk ik toch op dat hij toch niet zo dichtbij zit, ik besluit maar effe te wachten, de warmte speelt hem parten. Nog effe doorbijten en we zijn boven, en daarna een afdaling tot in Laborel, een dorp zo dood als iets, maar gelukkig wel met een drinkwater fontein. Daar komen we twee fiets collega's tegen die de tour in de tegengestelde richting doen, zij vroegen zich af of zij iets zouden tegenkomen om te eten, maar we moeten hun teleurstellen. Gelukkig hadden wij op voorhand inlichten ingewonnen en weten we dat Saint-Auban-sur-l'Ouveze een restaurantje is langs de weg. Maar eerst moeten we nog over de Col de Perty, 9 kilometer klimmen tegen een gemiddelde van 5,4%. We blijven constant te samen nu tot halverweg ergens waar ik ineens een mentaal klopke krijg, ik laat Hans effe voor rijden en probeer mij mentaal terug op te beuren door eerst effe iets te eten zodat de gedachten zich terug kunnen focussen op het klimmen. Het lukt me toch terug te focussen en mijn klimritme te vinden, boven blijven we niet al te lang wachten; het is gewoon te warm om te blijven staan, afdalen zal ons afkoelen. Het eerste stuk van de afdaling is lekker, veel haarspeldbochten, geen verkeer: zalig. Daarna gaat het feitelijk constant bergaf tegen 2,5%. Hans en ik hebben zoiets van: gelukkig is dit de goede richting om de toer te doen, anders had je hier weeral een ambetante vals-plat aanloop tot de klim. Na 5 uur op de fiets komen we inderdaad het restaurant tegen, dit gaat goed doen eens op een stoel zitten, alhoewel mijn achterste niet zoveel pijn meer deed (of ik was het gewoon).
We kunnen niet echt kiezen van wat we eten, maar op zijn minst worden we vriendelijk bediend en krijgen we uberhaupt iets, en daarenboven kunnen we nog genieten van de heuveltjes van Erica ;-) Niet veel later staat de hete lasagne voor onze neus en laten we die goed smaken, hopelijk de laatste keer vlees deze vakantie...

Na 40 minuten stappen we terug op onze fietsen voor de laatste twee hellingen van de dag, de eerste is Col de Peyruergue een puistje van 200 hm over 4,5 kilometers, leuk, vlot rijdend maar veel te warm. Ik koel mij benen regelmatig af door water erover te gieten uit de camelbak. Na deze col is het weer rustig afdalen tot Saint Jalle, waar we onder de platanen tijd nemen om ons colaatje te consumeren voordat we beginnen aan de laatste klim van de dag: Col d'Ey. Ik kom direct in een goed ritme juist in de helft wil ik op mijn binnenblad schakelen om toch losjes te kunnen pedellen, maar de ketting beslist om zich tussen de bracket en het kleinste blad te wringen, aaargh, uit pure frustratie gooi ik mijn fiets in het gras, maar dat helpt niet... Dus tang uit de rugzak, ondertussen komt Hans voorbij, die ik aanmaan om gewoon in zijn ritme rustig verder te fietsen, het probleem is niet zo groot en inderdaad na wat gepruts kan ik de ketting vrij krijgen; alles terug inpakken en verder klimmen. Boven staat Hans te wachten, maar we blijven niet staan, afdalen zal ons afkoelen. Tijdens deze afdaling worden we nog getrakteerd met een mooi uitzicht op Buis-les-Baronnies en de Mont-Ventoux, ergens onderaan de berg komen we Johan nog tegen (medegast van Le Petit Collet), die nu nog effe een toereke gaat doen. In Buis nemen we nog een verfrissing en rijden 'rustig' binnen.
Na een kleine 8 uur zijn we terug, voor een noodrit kan dit tellen... En ik ben blij dat we de goede richting hebben genomen, zo hebben we maar 2 kleine stukjes vals plat gehad.

's avonds ronden we de week af met een lekker maal en een spotgoedkope pastis (1,5 €/stuk) en bezinnen we over de afgelopen dagen: prachtig en de conditie zit op schema voor onze mountainbike avontuur van 7 dagen rond het Stelvio Naturpark in juli, hiervan kan je later een verslag vinden op deze site.

Standplaats Eygaliers dag 2 - beklimming via Bedoin

De weervoorspelling gisteren was gunstig voor vandaag, dus de beklimming vanuit Bedoin was doenbaar. Vertrekken vanuit Eygaliers vonden we toch niet zo goed idee (ongeveer 40 km heen en 30 km terug), dus met de fietsen op de wagen naar een vertrekplaats, we kozen niet voor Bedoin zelf zodat we eerst wat konden opwarmen, onze keuze viel op Caromb en inderdaad we konden ons opwarmen het ging licht naar boven tot in Bedoin.
De klim vanuit Bedoin begint geleidelijk aan en dit blijft feitelijk duren tot Saint-Estève, vanaf de eerste haarspeldbocht begint het betere klimwerk; constant 9% eens het goede ritme gevonden is dit plezant klimmen.
Wat me direct opvalt vandaag: veel volk, zelfs nog drukker dan toen ik met Sporta deelnam aan de Ventoux happening, de hoogtemeters tikken goed aan; eigenlijk waan ik me in België door al het Nederlands dat ik rond mij hoor. Grappige anekdote: zitten 3 jonge gasten achter mij in het wiel, ik hoor ze tegen elkaar zeggen: we moeten onze klim goed indelen, 1 minuut later steken ze mij voorbij. Dit was niet ver voorbij Saint-Estève, nog niet voor de helft steek ik de eerste op mijn gemak terug voorbij en voor Chalet Reynard heb ik ze allemaal ingehaald, en zoals de meeste weten ben ik niet een echte berggeit...


Even voor halfweg, een hevige donder en plots regen. Ik wou juist even wachten op Hans, maar besluit dan maar verder te fietsen met dit weer; hopelijk duurt het niet te lang. En niet veel later stopt het met regen, dit heeft goed gedaan; we blijven verder fietsen en kijk rond naar het vele volk, waaronder een groep met een handfiets (chapeau voor die mensen); voordat ik het goed en wel besef ben ik bij Chalet Reynard, dan weet ik dat het nog een dik half uur klimmen is; doordat ik in een goed ritme zit rijd ik rustig door en kijk naar het bos om te zien of ik Hans ergens zie; ik meen hem te herkennen en ik schat dat hij ongeveer 5 minuten achter is. Ok dat is geen probleem, verder klimmen dus. Het eerste stuk na de Chalet gaat redelijk vlot want dit is ook minder steil, maar wordt feitelijk iets steiler tot het laatste stuk nog een goede 11%. Maar zo ver zijn we nog niet, maar het doel is in zicht. Halfweg dit stuk kom ik Inge (ook te gast in Le Petit Collet) tegen, ze staat te wachten op haar man en zegt dat ik hem ben voorbij gestoken (ik had haar al eens eerder tegengekomen en toen was haar man nog voor mij). Ben ik dan toch een berggeit? Nee, iets later wordt ik redelijk snel voorbij gestoken, oef realitycheck. Voor dat ik het feitelijk goed besef ben ik aan de voorlaatste bocht voor de top en doe ik een trapje rapper en ineens ben ik daar aan die laatste bocht, nog effe een spurtje op dat laatste stukje om echt op de top te eindigen. Een groot verschil ten opzichte van gisteren: veel volk, heel veel volk (file rijden met de auto), geen wind en de zon schijnt: zalig. 5 minuutjes later komt Hans ook aan, hij was ook onder de indruk van het veel volk en vond deze klim toch iets minder lastig dan de Noordklim vanuit Malaucene.



We genieten nog effe van het uitzicht en doen iets winddicht aan om de afdaling aan te vatten naar Malaucene, van gisteren weten we dat we in het begin wat moet opletten omdat smeltende sneeuw sommige bochten nat maken. Deze afdaling is heel anders dan die van Bedoin, veel langere stukken en beter overzicht; we steken een aantal andere wielertoeristen voorbij, alsook een paar slakken van auto's. Aan Mont-Serein is het effe plat voordat het steilste stuk er aankomt; ik had Hans verwittigd dat we hier mooie snelheden konden halen, ik had ook twee waypoints op de track gezet: "Alles geven" en "afremmen"; twee jaar geleden heb ik hier mijn snelheidsrecord gebroken met 90km/h. Maar dit jaar bereik ik deze snelheid niet, ik moet mij tevreden stellen met 82km/h, tjaaa ik kan niet alles willen. We blijven verder afdalen en ik moet toegeven Hans daalt sneller dan mij, dat ben ik niet gewoon, maar dat is gemakkelijk zo kan ik zijn lijn volgen; dat is gemakkelijk iemand volgen in de afdaling.

Beneden in Malaucene aangekomen, spelen we onze winddichte spullen uit en zoeken een plaatske in één van de plaatselijke brasseries die overladen zijn met Belgen en wielertoeristen. We eten daar een lekkere pasta, voordat we tocht verder zetten, deze tocht gaat richting Col de Suzette, een col die uitzicht biedt op Dentelles de Montmirail. Hier laat de track getekend via routeyou.com ons een beetje in de steek, deze zou ons over een off-road track sturen, we kiezen maar voor de gewone weg volgens de wegwijzers en gezond verstand. In vergelijking met de Ventoux is dit een beetje vals plat en voordat we het goed en wel beseffen hebben we de Col de la Chaine en Col Suzette achter de kiezen. Aan Suzette pakken we de kaart erbij om te checken of de gps-track wel betrouwbaar is, en we besluiten: onbetrouwbaar. Dus we rijden naar Beaumes-de-Venise en gaan dan zo via de grote weg naar Gigondas, een pittoresk dorpje bekent voor zijn wijn. Dit is een verraderlijk stuk, dit is constant vals plat en tegen wind juist voor Gigondas wanneer het duidelijker begint te klimmen blokkeren mijn benen toch effe, gelukkig is het niet ver meer tot boven. Effe rondkijken en terug draaien, nu is het veel plezanter het gaat tegen 40 km/h richting Beaumes-de-Venise, daar aangekomen kopen we nog eerst een blikje cola voordat we terug naar onze startplaats rijden, want zo blijkt dit is ook constant vals plat naar boven, maar na een half uurtje staan we dan terug aan de auto; waar we de fietsen op de wagen plaatsen en ons verwennen op een drankje, voor mij een Leffe van het vat!


Statistieken: 92 km, 2200 hm

Standplaats Eygaliers - Ventoux via Malaucene

De weersvoorspelling was goed vandaag, 23° beneden in Bedoin en zon. Dus perfect weer om de Ventoux te beklimmen, we hebben gekozen voor een route die vertrok in Eygaliers zelf en die zo via de kleine baantjes richting Malaucene gaat via daar de beklimming te doen, om via de Gorges de Nesque terug naar ons huisje te gaan, een schatting van een 130 km volgens de gps-track.
Na het ontbijt zijn we direct vertrokken, dit was rond 9 uur. Eerst wat rustig afdalen en zo via Pierrelongue en Mollans-sur-Ouvèze om via de kleine baantjes richting Malaucene te gaan, dit was ideaal als opwarming met de twee kleinere colletjes op onze weg. Op een dik uur stonden we aan de voet van de klim, eerste effe iets gegeten en dan op weg om ongeveer 2 uur te klimmen. Ik kon me nog herinneren van 2 jaar geleden dat ik deze klim verschrikkelijk vond en inderdaad niet veel later weet ik terug waarom, tot Le Mont Serein is de klim onregelmatig in percentages, stukken boven de 10%, lange stukken waar geen eind aankomen en dan weer terug iets minder steil, niet mijn ding. Maar gelukkig heb ik toch genoten van de natuur, af-en-toe hebben we elkaar opgewacht, maar doordat Hans geen triple had moest hij wel sneller klimmen dan ik...

Vanaf Mont Serein is er feitelijk niet veel meer aan, de klim is gestadiger en je ziet je einddoel; dit stuk ging voor mij een stuk vlotter, bijna aan de top zien we nog stukken sneeuw langs de kant, maar deze waren goed aan smelten. .Niet veel later staan we op de top; daar was het redelijk koud door de stevige wind en de betrokken lucht, na de verplichte foto doen we warmere spullen aan en beginnen aan de afdaling richting Bedoin.


Het eerste stuk van de afdaling tot Chalet Reynard is een mooi en overzichtelijk waardoor de snelheden goed oplopen, aan Chalet Reynard is het effe oppassen door de drukte en vanaf dan duiken we het bos in richting Saint-Estève; in deze afdaling moeten we wat voorzichtiger zijn door de vele blinden bochten, na Saint-Estève rijden we richting Flachan en Villes-sur-Auzon, maar eerst doen we onze warme kledij terug uit want in de vallei is het een stuk warmer. Lekker bollend komen we aan in Villes-sur-Auzon, waar Hans en ik effe elkaar uit het oog verliezen; maar effe later vinden we elkaar terug en een leuk terras waar we plannen iets te eten, maar dit was zonder met de 'ijverige' ober rekening te houden: 'tros tard pour manger' en de tafel naast ons besteld juist twee pizza's... Hans is daar uit zijn krammen geschoten en heeft toch nog een 'mitraljet' (broodje met worst en frieten) kunnen versieren; het koppel naast ons blijken leuke Nederlanders te zijn, waar we een klapke mee doen, we krijgen zelfs een stuk pizza als zij horen dat we de Ventoux al hebben beklommen en dat we nog maar de in de helft zijn...
Na onze lunch zetten we onze tocht verder naar de Gorges de la Nesque, dit is een heel mooie en lichte klim van een 18 km tegen maximum 3%, dat bolt gemakkelijk weg en toch winnen we hoogtemeters (+-400), aan de belvedere nemen we effe rust en neemt wat foto's.


Hierna gaat het bergaf richting Monieux, waarna we constant terug heel licht stijgen tot voorbij Sault, waarna het dan lang bergaf gaat om dan via Col des Aires en Col de Fantaube terug tot in Eygaliers te komen.
Met 131 km en 2500 hoogtemeters zijn we blij met deze eerste tocht en zowel Hans als ik zijn het er over eens, de klim vanuit Malaucene is vettig.

Standplaats Eygaliers - Inleiding

Hans mijn reis en mountainbike gezel voor geruime tijd had eind vorig jaar laten vallen dat hij de Ventoux eens wou oprijden om zelf te kunnen oordelen wat die puist nu juist voorstelt. Hij wist dat ik de Ventoux twee jaar geleden al een had bedwongen als Ventousiast (of zoiets) en vroeg mij wat raad; als tegenvoorstel heb ik voorgesteld dat we daar eens een verlengd weekend van konden maken tijdens hemelvaart. Vorig keer had ik gelogeerd in een gezellige B&B bij Jean&Agnes en ik stelde voor om daar terug te boeken.
In januari lag alles vast en begin mei heb ik en Hans ieder wat tracks getekend via RouteYou website, zo hadden we een mooie selectie klaar en konden we zien naargelang het weer wat we gingen doen.
Woensdag hadden we beide verlof genomen en vertrokken we 's morgens, heenreis verliep vlot tot na Lyon waar de drukte erger werd op de autosnelweg, we hebben dan maar iets vroeger de snelweg verlaten en via de kaartlees kunsten van Hans hebben we ons dan een weg gezocht door de verschillende dorpen boven Eygaliers.
Rond 19u waren bij Agnes&Jean, waar we heerlijk hartelijk ontvangen worden met een glaasje rosé, een beetje later kunnen we zelfs mee aanschuiven aan tafel, want maandag, woensdag en vrijdag kookt Agnes ook voor de gasten indien gewenst. Na het lekkere eten, hebben we nog wat gepraat en zijn we in ons bed gekropen, klaar voor het grote werk dat gaat komen.

Pictures of Andalucia

Just a overview of the pictures taken during the mountainbike holiday in Andalucia:
Day 1

Day 2

Day 3

Day 1 of high altitude program

Day 2 of high altitude program

Day 3 of high altitude program

Day 7

Day 8

Statistics total:

Movie Andulucia day 1

An edited movie of the switchbacks downhill of day 1 in Andalucia

Small version:



Large version:

Finding some good tapas in Capiliera

Today it's the last day in Spain, Thierry already said he wouldn't go out for a ride and Nicky also wanted to stay at home. So Steven, Ann and I took the idea to ride to Pampaneira over the road and back. Arriving at Pampaneira I wasn't tired yet so I said I would ride to Capileira, Steven and Ann decided to join because it didn't seem far.

We ended up somewhere in the center of Capileira in a nice bar, which the best tapas of the week, this concludes the week nicely.

Now just descending over the road and this vacation is gone...